Liesbeth Grotenhuis - Lisa Holden Ik. Een klein woordje. Beetje egoïstisch bovendien. Een curieus uitgangspunt voor een conservator om een tentoonstelling rond samen te stellen: zijn of haar ‘ik’ speelt normaalgesproken immers slechts op de achtergrond mee. Het werk van de kunstenaar(s), daar draait het om. Mijn keuze valt op Lisa Holden. Wat heb ik met dat werk? Het snijdt aloude thema’s aan, als androgynie en identiteit. Als het dan ook nog tegen de kunstgeschiedenis aanleunt, ontstaan er interessante verhalen. En ik houd, niet alleen als kunsthistoricus, erg van verhalen. Ook de werkwijze van Lisa Holden valt verrassend binnen het concept ‘ik’. Zo treedt zij zelf op in haar foto’s. Al zien wij geen zelfportretten in de letterlijke zin van het woord, beter is te spreken van een ‘zelfmodel’. Nauwelijks herkenbaar kruipt zij met de camera dicht op haar eigen huid, die zij beschildert met lagen make-up en vervolgens manipuleert in de computer. En dat neemt vele vormen aan. Zo is er een ‘geisha-serie’, waar het zuinig aangezette vermiljoenen mondje afsteekt tegen de witte huid. Naast het make-upschema sluiten kapsel, kleur en sfeer aan bij ons idee over de Japanse gastvrouw in theehuizen. De maskerades en verkleedpartijen zijn meer dan dat. Het stelt ons de vraag wie wij zijn. Welk gezicht wij hebben. En of een uitvergroting van een bepaald aspect niet dichter bij het ‘ik’ komt dan ons alledaagse gezicht.